Bazylia ( Ocimum basilicum )  pochodzi z pogranicza Afryki i Azji. Według tradycji, ziele bazylii porastało obrzeże Grobu Pańskiego po Zmartwychwstaniu. Stąd, w niektórych kościołach wschodnich wykorzystuje się gałązki bazylii do święcenia wody, a doniczkami z tym zielem przystraja się ołtarze. Według wierzeń indyjskich, bazylia była uznawana za obdarzoną boskim duchem i na nią powoływano się przysięgając w sądach. Znamy obecnie wiele odmian bazylii od drobnolistnej bazylii greckiej po wyprostowane, sztywne typy o wysokości 70- cm  z dużymi gruboszowatymi liśćmi. Niektóre odmiany posiadają liście w kolorze głębokiego fioletu. Kwiaty są zwykle niewielkie i białawe, a niekiedy różowe do purpurowych. Liście można suszyć i przechowywać do późniejszego wykorzystania. Bazylia jest niezwykle wrażliwa na przymrozki.

Oregano ( Lebiodka pospolita ) ma zastosowanie w medycynie tradycyjnej w zwalczaniu gorączki, niestrawności i bólu brzucha. W tym kontekście była wymieniana przez Hipokratesa i Arystotelesa. Składniki aktywne Oregano hamują rozwój bakterii jak  Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Salmonella enterica i  Staphylococcus aureus  a także grzybów chorobotwórczych (Aspergillus, Candida albicans) i  patogennych pierwotniaków ( Giardia, Eumeria),  ponadto niektórych wirusów (np. Herpes). Wchodzące w skład olejków eterycznych Lebiodki terpeny, estry i ketony  wykazują wpływ estrogenny i mogą stymulować procesy syntezy białek w komórkach. Garbniki i taniny posiadają właściwości przeciwzapalne i ściągające na błony śluzowe przewodu pokarmowego. Lotne składniki olejków dobrze wchłaniają się z jelit do krwi, są wydalane i wydzielane z powietrzem wydychanym, moczem i żółcią, działając odkażająco. Wyciągi z ziela lebiodki działają uspokajająco, moczopędnie, mlekopędnie, odtruwająco, przeciwobrzękowo, żółciopędnie, żółciotwórczo, rozkurczowo, silnie odkażająco, przeciwgnilnie, wykrztuśnie i przeciwzapalnie. Seskwiterpeny zawarte w zielu Oregano wykazują również wpływ przeciwnowotworowy.

Rozmaryn lekarski ( Rosmarinus officinalis ) posiada wiele bardzo cennych właściwości leczniczych. Działa rozgrzewająco  w przeziębieniu i grypie. Liście rozmarynu lekarskiego mają także właściwości wspomagające trawienie. Rozmaryn poprawia pamięć i koncentrację, łagodzi migreny, bóle głowy, podnosi ciśnienie krwi. Natomiast kąpiel z dodatkiem z rozmarynu  zadziałała na nas pobudzająco. Rozmaryn wszystkie swoje właściwości zawdzięcza substancjom takim jak: rozmarycyna ( o działaniu przeciwbólowym ) i kwas rozmarynowy (posiada działanie przeciwzapalne).

Tymianek (Thymus vulgaris)  zwraca uwagę w kuchni cytrynowym aromatem i doskonałym smakiem. Jako przyprawa polecany jest szczególnie w przypadku dań ciężkostrawnych i wzdymających, gdyż ułatwia ich trawienie. Te lecznicze właściwości tymianku, znano już w starożytności.

Natomiast spokrewniona z Tymiankiem Macierzanka cytrynowa (Thymus citrtodorus) wzmacnia osłabiony organizm, działa przeciwbakteryjnie, przeciwrobaczo, a także przeciwskurczowo. Podaje się w postaci naparów i herbatek. W kuchni podkreśla cytrynowy aromat i ziołowy smak potraw.

Znamy ponad 20 typów mięty. Najbliższa nam jest ​Mięta pieprzowa (Mentha x citrata) będąca mieszańcem międzygatunkowym. Nazwa „mięta” pochodzi od imienia nimfy Minthe, która została przemieniona w tę roślinę leczniczą. Mięta pieprzowa to roślina charakteryzująca się silnym zapachem. W medycynie ludowej jako surowiec leczniczy wykorzystywane są liście mięty oraz olejek miętowy. Liście mięty pieprzowej  zawierają olejek eteryczny, garbniki, a także korzystnie wpływające na zdrowie flawonoidy, do których należą: luteolina, rutyna, hesperydyna, a także kwasy fenolowe.

Szałwia. Spośród ponad 900 gatunków Szałwii polecamy te (Salvia elegans, S. officinalis)  o charakterystycznym gorzkim aromacie. Ostrą goryczkę Szałwii można zneutralizować smażąc pokrojone liście i pędy na maśle. Tak uzyskany ekstrakt doskonale nadaje się do sosów, którymi okraszamy wieprzowinę, wątróbkę i kurczaka. Ponadto doskonale komponuje się z serami pleśniowymi. Nie polecamy natomiast kontaktu z Szałwią wieszczą (S. divinorum), której posiadanie pod postacią roślin żywych, suszu, nasion, wyciągów oraz ekstraktów jest od 8 maja 2009 roku nielegalne w Polsce.

Kolendra (Coriandrum sativum) znana jest na terenie Azji i Europy od tysiącleci. W Księdze Wyjścia kolor „manny”  przyrównywany jest do kolendry. Olej z kolendry jest aromatyczny, wiatropędny, stymuluje pracę żołądka i jelit. Stosuje się go w produkcji środków przeczyszczających. Kolendrę wykorzystywano w walce z paciorkowym zakażeniem skóry. Zioło zapobiega kolce, hemoroidom, zapaleniu spojówek, przynosi ulgę w chorobach reumatyzmu i nerwobólów. W kuchni zastępuje natkę pietruszki. Ale trzeba ją polubić z powodu cytrusowego aromatu o mydlanym posmaku.